Historia sportu w Pietrowicach Wielkich rozpoczęła się w latach 1923 - 1924, kiedy to ówczesny proboszcz Henryk Weidler i wikary Nabielek założyli klub o nazwie D.J.K. „Cancordia”. Głównymi dyscyplinami sportowymi w tym okresie były - piłka palantowa (Schlagball), piłka siatkowa,lekkoatletyka, badminton i 11-osobowa piłka ręczna. W roku 1949 Klub Sportowy wszedł do zrzeszenia „WŁÓKNIARZ”, a w roku 1953 Klub Sportowy zmienił zrzeszenie i nazwę na KS „START”. Wiodącymi dyscyplinami były 11 osobowa piłka ręczna, piłka palantowa, piłka nożna, tenis stołowy i zapasy.
Piłka ręczna 11-osobowa. Drużyna z Pietrowic Wilekich z powodzeniem prowadziła rozgrywki w lidze Okręgowej w wyniku czego w 1962 i 1963 roku zdobyła Mistrzostwo Okręgu Opolskiego i wywalczyła awans do I Ligi.
W latach 1963-1964 dobra praca trenerów z młodzieżą zaowocowała zdobyciem I miejsca w Mistrzostwach Polski Juniorów w Piłce Ręcznej 11-osobowej. W wyniku likwidacji w roku 1963 I Ligi piłki ręcznej 11 osobowej Klub zgłosił drużynę do rozgrywek w 7-osobowej piłce ręcznej. W roku 1966 seniorzy zdobywają Mistrzostwo Ligi Okręgowej i tym samym KS „START” zakwalifikował się do półfinałowego turnieju o wejoecie do I Ligi. W eliminacyjnych zawodach w Głogowie obok KS „START” wyszły zespoły AZS Wrocław, Energetyka Poznań i Chrobry Głogów. Do turnieju finałowego zakwalifikowały się zespoły KS „START” i Chrobry Głogów oraz Warszawianki Warszawa i Stali Mielec, jako zwycięskie drużyny 2-go półfinału.Niestety w zawodach finałowych rozgrywanych w Warszawie drużyna KS „START” zajęła 3 miejsce i nie awansowała do I ligi. W roku 1968 drużyna „START”-u zdobyła II miejsce w halowych rozgrywkach Ogólnopolskich Zrzeszenia „START”. W tym samym roku START zdobył wicemistrzostwo województwa Opolskiego w halowej piłce ręcznej 7-osobowej.
Pierwsze mistrzostwa świata drużyn 7- i 11-osobowych rozegrano w 1938 roku w Niemczech. W obu kategoriach zwyciężyli gospodarze. Przez kilkanaście lat obie formy piłki ręcznej istniały obok siebie, jednak gra z udziałem 11 zawodników stopniowo zanikała, a szczypiorniak rozgrywany przez 7 graczy stawał się coraz bardziej popularny. Rozwojem dyscypliny kieruje obecnie International Handball Federation (IHF), gra w kategorii mężczyzn jest dyscypliną olimpijską od 1972 roku (Igrzyska w Monachium), kobiety startują na olimpiadzie od 1976 roku.
Najwięcej sławy przysporzyła Gogolinowi drużyna dziewcząt, która od 1954 roku występowała przez 6 lat w I Lidze Państwowej 11-osobowych drużyn w piłce ręcznej i przez 2 lata w tej samej lidze drużyn 7-osobowych.Tak wspaniałe dziewczęta jak: Inga Krause-Krawiec, Elżbieta Bonkosch-Kurpierz, Dorota Urbaniec-Globisch, Jadwiga Pawleta-Blania, Hildegarda Komander-Moszko, Gizela Klimek-Trautner, Hanna Czekała, Irena Schpitzke i pozostałe ich koleżanki zdobyły 7-krotnie tytuł wicemistrza Polski. W zdobyciu tytułu mistrzowskiego przeszkodziło im chyba tylko prowincjonalne położenie Gogolina.
Czołowa szczypiornistka, reprezentująca barwy Gogolina, Inga Krause-Krawiec była przez 8 lat członkinią reprezentacji kraju i wystąpiła w 48 oficjalnych meczach międzypaństwowych. Zaszczytu tego doznały również Dorota Urbaniec-Globisch i Elżbieta Bonkosch-Kurpierz, które również kilkakrotnie występowały w reprezentacji narodowej.
W uznaniu zasług tytuł "Mistrza Sportu" uzyskała Inga Krause-Krawiec - wybitna szczypiornistka i wieloletnia reprezentantka Polski www.gogolin.pl
Klubowe mistrzynie Polski w siedmioosobowej piłce ręcznej kobiet:
1939 - Znicz Łódź
1946 - Zryw Łódź
1947 - Zryw Łódź
1948 - SKS Warszawa
1949 - Unia Łódż
1950 - Spójnia Warszawa
Rocznik 1972. Syn Antoniego Przybeckiego. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego w Opolu. W wieku 16 lat powołany został do kadry narodowej juniorów. W seniorskiej zadebiutował w Pucharze Bałtyku w meczu z Norwegią, zdobywając dziewięć bramek. Po maturze, podobnie jak ojciec, przeszedł do Śląska Wrocław, a ostatnim zespołem w lidze polskiej była Iskra Kielce.
Zaczynał w Gwardii Opole, jednak większość kariery grał w Śląsku. Do Wrocławia przeszedł razem z Przybeckim. Zdobył brązowy medal na Igrzyskach Olimpijskich w Montrealu w 1976 roku. Trenował Śląsk Wrocław, pracował z reprezentacją. Ostatnie lata spędził w Belgii, trenując HBC Izegem. Wysoki kołowy potrafił zdobyć bramkę stojąc przed obrońcami. Na 90-lecie obchodów ZPRP w listopadzie 2008r był chorążym związku. Wybrany przez kapitułę za najlepszego kołowego w historii naszej piłki ręcznej.